Ի տարբերություն կպչուն մտքերի, սրանք չեն ընկալվում հիվանդի կողմից որպես օտար, տանջող, այլ, ընդհակառակն, դառնում են հիվանդի աշխարհայացքի մի մասը. հիվանդը ոչ թե պայքարում է դրանց դեմ (ինչպես կպչունության պարագայում), այլ աստիճանաբար զարգացնում և խորացնում է այդ ապրումները։ Սակայն, ի տարբերություն զառանցանքային մտքերի, դրանք ունեն իրական հիմք և պատճառ, և չնայած գերիշխող բնույթին գերարժեք մտքերն այնուամենայնիվ աշխարհահայացք չեն դառնում, չեն բերում անձի փոփոխմանը, ինչը բնորոշ է զառանցանքին։ Գերարժեք մտքերը կարող են ընդգրկել մարդու կենսաբանական, հոգեբանական և սոցիալական ոլորտները և համապատասխան էլ արտահայտվել կլինիկորեն։

Գերարժեք մտքերը կարող են դիտվել նաև որպես ինքնուրույն հոգեախտաբանական խանգարումներ անձնային խանգարումների, ինչպես նաև՝ անձնային նորմայի շրջանակներում։ Կլինիկայում հաճախ ենք տեսնում այս խանգարումները՝ քրոնիկական զառանցանքի սկզբնական փուլերում։